Jeżeli w chwili orzekania poprzednie skazanie uległo zatarciu, nie może ono uzasadniać przyjęcia powrotności do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 1 i 2 k.k. nawet wtedy, gdy kolejne przestępstwo zostało popełnione przed upływem terminu przewidzianego dla zatarcia poprzedniego skazania (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1987 roku w sprawie VI KZP 39/87).
Powyższe oznacza, iż dla skutecznego przypisania sprawcy działania w warunkach recydywy (zwykłej i ogólnej) niezbędne jest to, by zarówno w dacie popełnienia czynu, jak i w dacie wydania wyroku poprzednie skazanie, które uzasadnia przyjęcie powrotności do przestępstwa nie uległo zatarciu. Spowodowane jest to tym, iż skutkiem zatarcia skazania jest nie tylko uznanie go za niebyłe, ale także za niebyłe uważa się samo popełnienie przestępstwa.
Wybrane orzecznictwo:
- W sytuacji zatarcia skazania, w odniesieniu do wyroku przyjętego za podstawę do ustalenia recydywy, przyjęcie działania w warunkach art. 64 § 1 i 2 k.k. stanowi rażącą obrazę tego przepisu, a nadto art. 106 k.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 4 września 2013 roku w sprawie V KK 45/13, publ. Legalis)
- Wykluczone jest przyjęcie powrotności do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 1 k.k. w sytuacji, kiedy w chwili orzekania poprzednie skazanie uległo zatarciu i to nawet wówczas, gdy kolejne przestępstwo zostało popełnione przed upływem terminu przewidzianego dla zatarcia poprzedniego skazania. Jest tak dlatego, że skutkiem zatarcia skazania jest nie tylko uznanie go za niebyłe, ale także za niebyłe uważa się samo popełnienie przestępstwa (art. 106 k.k.) (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu – II Wydział Karny z dnia 31 stycznia 2013 roku w sprawie II AKa 186/12, publ. Legalis)