Zgodnie z art. 991 § 1 kodeksu cywilnego zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach – połowa wartości tego udziału (zachowek).
Powyższe oznacza, że co do zasady osobom enumeratywnie wymienionym w art. 991 k.c. przysługuje zachowek w wymiarze ½ wartości udziału, jaki by im przypadał w przypadku dziedziczenia ustawowego. Od powyższej zasady przewidziano dwa wyjątki, które faworyzują uprawnionych do zachowek. Mogą oni ubiegać się o zachowek odpowiadający nie połowie udziału, lecz ⅔ części tego udziału.
Prawo do zachowku tylko małoletnim i trwale niezdolnym do pracy daje uprawnionym do zachowku szczególne uprawnienie do podwyższonego zachowku. Wynika to z ich sytuacji osobistej związanej z małoletniością lub z trwałą niezdolnością do pracy, która uzasadnia partycypowanie w schedzie po spadkodawcy w wyższym udziale.
Ocena małoletności i niezdolności do pracy
Artykuł 991 § 1 k.c. nie wskazuje, w jakiej chwili ma istnieć niezdolność do pracy lub małoletniość uprawnionego. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że roszczenie o zachowek powstaje w chwili otwarcia spadku ta właśnie chwila powinna decydować o wysokości zachowku.
Zatem uprawniony do zachowku, by móc ubiegać się o wyższy zachowek musi być małoletni lub niezdolny do pracy w dacie śmierci spadkodawcy. Tym samym bez znaczenia pozostaje tu fakt, że na dzień wydania wyroku zasądzającego zachowek uprawniony do zachowku osiągnął pełnoletność lub stał się niezdolny do pracy.
Wyższy zachowek dla spadkobierców niezdolnych do pracy
Ustawodawca nie zdefiniował w Kodeksie cywilnym pojęcia niezdolności do pracy, którym posłużył się w art. 991 § 1 k.c. Pewną wskazówkę może stanowić uregulowanie, które dotyczy przesłanki trwałej niezdolności do pracy uprawniającej do dziedziczenia gospodarstwa rolnego na podstawie art. 1059 pkt 4 k.c.
W przepisie art. 1064 k.c. – który utracił moc w zakresie, w jakim odnosi się do spadków otwartych od dnia 14 lutego 2001 r. (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 stycznia 2001 r., P 4/99,) – ustawodawca upoważnił Radę Ministrów do określenia zasad i trybu stwierdzania trwałej niezdolności do pracy. Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 1990 r. w sprawie warunków dziedziczenia ustawowego gospodarstw rolnych, spadkobierców gospodarstwa rolnego uważa się za trwale niezdolnych do pracy, jeżeli osiągnęli wiek – kobiety 60 lat, a mężczyźni 65 lat i nie wykonują stałej pracy, która stanowiłaby dla nich główne źródło utrzymania, lub zostali zaliczeni do I lub II grupy inwalidów w trybie i na zasadach określonych w przepisach o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.
Zauważyć trzeba, że według ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) rozróżnia się całkowitą i częściową niezdolność do pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 1, niezdolną do pracy w rozumieniu tej ustawy jest osoba, która 1. całkowicie lub 2. częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.
Jak udowodnić niezdolność do pracy w sprawie o zachowek?
Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 tej ustawy oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego – dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu.
W związku z powyższym udowodnienie trwałej niezdolności do pracy może m.in. nastąpić na podstawie:
- orzeczenia lekarza orzecznika, potwierdzającego całkowitą i trwałą niezdolność do pracy w dacie otwarcia spadku lub
- dokumentacji medycznej uzasadniającej podjęcie przez sąd oceny w tym zakresie lub
- na podstawie opinii biegłych lekarzy w przypadku.
Czy prawo do emerytury uprawnia do wyższego zachowku?
Nabycie przez osobę uprawnioną do zachowku prawa do emerytury nie zawsze jest równoznaczne, że uprawniony był całkowicie niezdolny do pracy. W systemie ubezpieczeń społecznych przewiduje się uzyskanie prawa do wcześniejszej emerytury oraz prawa do emerytury z uzyskaniem powszechnego wieku emerytalnego.
Judykatura, jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że uzyskanie prawa do wcześniejszej emerytury nie uzasadnia zachowku w wyższej wysokości. Inaczej wygląda natomiast sytuacja w przypadku uzyskania prawa do emerytury wynikającej z uzyskania powszechnego wieku emerytalnego. Tutaj, jak to dość często bywa istnieje spór w orzecznictwie i doktrynie.
Niemniej osiągnięcie powszechnego wieku emerytalnego może dawać podstawy do rozważań w kwestii spełnienia przesłanki niezdolności do pracy w rozumieniu art. 991 § 1 k.c. Przemawia za tym rozwiązanie przyjęte w cytowanym wyżej przepisie art. 12 ust. 3a ustawy, a także to, że osobie, która ma prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy i osiągnęła wiek uprawniający do emerytury przyznaje się zamiast renty emeryturę. Oznacza to, że ustawodawca osobie niezdolnej do pracy i osobie, która osiągnęła powszechny wiek emerytalny, nadaje podobny status. Za niecelowe utrzymywanie w stosunku do osoby uprawnionej do renty tego prawa, tak jakby odpadła już definitywnie możliwość odzyskania zdolności do pracy.
Podsumowanie
Przyznanie zachowku odpowiadającego ⅔ udziałowi w spadku wymaga wykazania trwałej niezdolności do pracy lub małoletności uprawnionego w momencie otwarcia spadku. Jak zostało wskazane powyżej prawo do zachowku jest ściśle powiązane z sytuacją osobistą uprawnionego oraz jego zdolnością do pracy.
Jeżeli interesuje Cię tematyka zachowku zachęcam do przeczytania wpisu Jak uchronić spadkobiercę przed obowiązkiem zapłaty zachowku. Możesz znaleźć tam dodatkowe informacje oraz praktyczne wskazówki dotyczące zarządzania spadkiem i unikania potencjalnych problemów związanych z zachowkiem.